Kiedy Nick Cave & The Bad Seeds wydawali swój debiutancki album, większości uczestników Open’era nie było jeszcze na świecie. Jaką trzeba mieć siłę, charyzmę i talent, by w 2018 roku nadal być jednym z najbardziej witalnych, poruszających i uwielbianych zespołów światowej alternatywy? Projekt powołany do życia 35 lat temu na gruzach The Birthday Party pozwolił uwolnić się od ograniczeń tradycyjnego zespołu rock’n‘rollowego (skądinąd świetnego) i przy udziale wizjonerskich muzyków przesunąć granicę współczesnej muzyki gitarowej. Od „From Her To Eternity” z 1984 zespół brzmiał jak nikt inny na ziemi i nadal nikt z Was nigdy nie pomyli tego głosu, tego brzmienia i tej specyficznej mieszanki humoru, melancholii, krnąbrności i elegancji, którą podczas koncertów spinała w całość odrobina szaleństwa. The Bad Seeds wynieśli występy na żywo na inny poziom, a przez ponad trzydzieści lat stali się prawdopodobnie najbardziej energetycznym i transcendentalnym zespołem koncertowym swojego pokolenia, grającym wyprzedane trasy koncertowe na wszystkich kontynentach.
Przez 35 lat działalności – tak, to rocznicowy rok – Nick Cave & The Bad Seeds wydali szesnaście studyjnych płyt. Poprzez niezwykłą serię albumów, od „Tender Prey” (1988) do „Let Love In” (1994), Bad Seeds ewoluowało w wyrafinowany i instynktownie progresywny zespół, który płynnie przechodzi od łagodnej ballady miłosnej do najbardziej wyjącej pieśni nienawiści. A skoro o balladach mowa, to jednym z największych sukcesów okazał się wydany w 1996 album „Murder Ballads” ze światowym przebojem „Where The Wild Roses Grow” zaśpiewanym w duecie z Kylie Minogue. Takiego singlowego sukcesu już nigdy nie powtórzyli, i dobrze! Reputacja Bad Seeds opiera się na ich zdolności do tworzenia albumów, które stanowią samodzielne dzieła sztuki: "The Boatman's Call", „No More Shall Apart”, „Nocturama”, „Dig, Lazarus Dig!!!” czy wreszcie wydane w tej dekadzie „Push The Sky Away” oraz „Skeleton Tree”. Wszystkie te tytuły potwierdzają ciągłą ewolucję, która odróżnia Nicka Cave'a i Bad Seeds od reszty muzycznego świata. Trwa od tylu lat i nie ma powodu, dla którego musimy obawiać się, że coś się w tej materii zmieni.