Spektakl na podstawie dramatu Stanisława Wyspiańskiego „Wesele”.
Reżyseria i adaptacja: Jan Klata
Scenografia, kostiumy i reżyseria światła: Justyna Łagowska
Choreografia: Maćko Prusak
Muzyka: FURIA
Obsada:
Gospodarz - Juliusz Chrząstowski
Gospodyni - Beata Paluch
Pan Młody - Radosław Krzyżowski
Panna Młoda - Monika Frajczyk (gościnnie)
Dziad / Upiór - Ryszard Łukowski (gościnnie)
Poeta - Zbigniew W. Kaleta
Dziennikarz - Roman Gancarczyk
Ksiądz - Bartosz Bielenia (gościnnie)
Jasiek - Krystian Durman
Jasiek - Andrzej Kozak (gościnnie)
Maryna - Jaśmina Polak (gościnnie)
Zosia - Anna Radwan
Haneczka - Ewa Kaim
Rachel - Katarzyna Krzanowska
Kuba - Grzegorz Grabowski
Kacper - Maciej Charyton
Czepiec - Krzysztof Zawadzki
Radczyni - Anna Dymna
Klimina - Elżbieta Karkoszka (gościnnie)
Żyd - Mieczysław Grąbka
Stańczyk - Edward Linde-Lubaszenko (gościnnie)
Wernyhora - Zbigniew Ruciński
Rycerz Czarny - Małgorzata Gorol (gościnnie)
Hetman - Zbigniew Kosowski
Chochoł - Michał Kuźniak (gościnnie)
Zespół Furia w składzie: „Nihil” (gitara, śpiew), „Sars” (gitara basowa), „Namtar” (perkusja), „A.” (gitara)
Realizator dźwięku: Łukasz Kamiński
Konsultacja dramaturgiczna:Rafał Węgrzyniak
Asystent scenografa:Piotr Halter
Asystentka reżysera, inspicjentka, suflerka:Katarzyna Gaweł
Asystenci reżysera (WRD PWST): Andrzej Błażewicz, Paweł Sablik
Premiera: 12 maja 2017, Narodowy Stary Teatr w Krakowie, Duża Scena
Histeryczny atak śmiechu Czepca i Dziennikarza po słynnych słowach „Co tam Panie, w polityce?”, a zaraz potem zderzenie ze ścianą dźwięków blackmetalowej Furii, wtórującej tańcowi weselników – tak dynamicznie zaczyna się „Wesele” AD 2017 w reżyserii Jana Klaty. Choć zamiast malowniczej bronowickiej chaty mamy do czynienia z krainą w nieustannej przebudowie, reżyser nie uwspółcześnia dramatu na siłę: zaprojektowane przez Justynę Łagowską rusztowania spowite czarną folią, odrąbany kikut drzewa i pusta kapliczka wyznaczają niepokojącą scenerię, w której spotykają się dwa obce sobie światy. Istniejące osobno: zblazowani, pozbawieni werwy i charyzmy „miastowi” oraz rubaszny „lud”, pełen siły, na oślep szukającej ujścia, jednoczący się jedynie w momentach tanecznego transu. Dookoła sceny, na czterech pomnikowych postumentach stoją muzycy z biało-czarnymi twarzami – współczesne chochoły. To w takt ich muzyki rozgrywa się akcja, prowadzona „przez pół drwiąco, przez pół serio”, ale w momentach ekstatycznych układów choreograficznych Maćko Prusaka osiągająca temperaturę wrzenia. Po chwili jednak bohaterowie popadną w kolejny marazm, „bawiąc się jeno snami”, wiecznie czekając na znak.